Η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο, αλλά με ανάξιους στρατηγούς

Αντώνης Πανούτσος



Οπως στις παλιές ελληνικές ταινίες όπου ο μακαρίτης έχει θάψει ένα κιούπι λίρες στην αυλή και ο θείος από την Αμερική θα έρθει και θα φέρει μισό σακί δολάρια, οι Ελληνες προτιμάνε να πιστεύουν ότι κάτι θα συμβεί και θα τους σώσει. Οτι κάποιος έχει μια μετοχή της Τράπεζας της Ανατολής που κάνει 400 δισ. ευρώ την ίδια στιγμή που στο eBay η ίδια μετοχή πουλιέται αντί 20 ευρώ για τους συλλέκτες. Οτι μας χρωστάνε οι Γερμανοί άλλα τόσα για την επίταξη του χρυσού της Τραπέζης της Ελλάδος στην Κατοχή, άλλο που οι αξιώσεις έκλεισαν στη δεκαετία του ’60. Οτι ένας νέος Παπαδόπουλος θα εμφανιστεί για να κάνει τη δικτατορία, να βάλει τάξη στην Ελλάδα και να μαυρίσει το μαλλί του Βοσκόπουλου, άλλο που ο Παπαδόπουλος έκανε κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη τώρα και εξάντλησε τα αποθεματικά σε συνάλλαγμα διαλύοντας την ελληνική οικονομία στην πετρελαϊκή κρίση του ’72.

Οι Ελληνες θέλουν να πιστεύουν ότι κάπου υπάρχει ένα παντελόνι που όπως θα το ψάχνουν πριν από την μπουγάδα θα έχει δισεκατομμύρια, ότι οι ξένοι φοβούμενοι μήπως οι τράπεζές τους καταρρεύσουν θα μας δανείζουν μια ζωή και ότι θα γυρίσουμε στη δραχμή, θα τυπώνουμε πολλές και έτσι όλοι θα έχουμε. Είναι έτοιμοι να πιστέψουν τα πάντα, από φιλάνθρωπα νεφελίμ που θα αγοράζουν εκτάσεις μέχρι πρίγκιπες που θα αγοράζουν μπατιριμένες ομάδες, εκτός από το μοναδικό πράγμα που μπορεί να μας σώσει: ότι για να πιάσεις ψάρι πρέπει να βρέξεις κώλο, ότι για να σωθεί αυτή η χώρα οι εξαγωγές, που μέσα σε έναν χρόνο διπλασιάστηκαν, πρέπει να τετραπλασιαστούν του χρόνου. Και οι Ελληνες δεν το πιστεύουν επειδή δεν βρέθηκε ένας πολιτικός που να αξίζει να έχει τον τίτλο του πολιτικού για να πει τι πρέπει να κάνει ακριβώς ο καθένας για να σωθεί η παρτίδα που ακόμα σώζεται και θα σώζεται όσο είμαστε ζωντανοί.

Η μεγάλη αποτυχία της πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου είναι ότι προσπαθεί να μάθει σε γέρικα σκυλιά νέα κόλπα. Από τον Βενιζέλο μέχρι τον Ρέππα, οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ ένα πράγμα είχαν μάθει να κάνουν: να μοιράζουν κρατικό χρήμα που η Ελλάδα δανειζόταν. Χρειαζόμαστε, όμως, πολιτικούς που θα ξαναμάθουν τους Ελληνες πώς θα ξαναγίνουν παραγωγικοί. Πολιτικούς που θα πουν ότι, αν αυτοί κάνουν αυτό και οι άλλοι το άλλο, η Ελλάδα θα ξαναβρεί τον δρόμο της. Πολιτικούς που θα ζητάνε και θα δίνουν δουλειά και όχι θυσίες. Και αν και τότε συνεχίζουμε να ψάχνουμε το κιούπι του μακαρίτη και τα δολάρια του θείου, πάει να πει ότι αυτή η χώρα έχει διαφθαρεί και είναι άξια της μοίρας της. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, ο κόσμος έχει δικαίωμα να λέει, όπως είπε και ο Παπανδρέου, ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο - αλλά με ανάξιους στρατηγούς.

Poker nights

Το καρέ ήταν συνήθως φιξ. Ο Λάμπης, ο Μίσα, ο Κωνσταντινίδης και τα περιστασιακά αστέρια που εμφανιζόντουσαν στα poker nights της δεκαετίας του ’60 στον Πειραιά. Με την αντοχή των teens που έχουν ενέργεια για να κάψουν, η πόκα μπορούσε να ξεκινήσει στις 7 το απόγευμα και να τελειώσει στις 11, στις 12 ή κοντά στο πρωί, με τα φύλλα να μοιράζονται πάνω σε στρατιωτική γκρίζα κουβέρτα και τα λεφτά να είναι αρκετά για να κρατάνε το ενδιαφέρον αλλά όχι τόσο πολλά που να φέρνουν την καταστροφή. Κάποια λοιπόν στιγμή ένας-δυο είχαν μπατιρίσει και κάνανε τη γαλαρία, κάποιος τα είχε μαζέψει και οι μάρκες γινόντουσαν χρήμα, με την απαραίτητη ερώτηση: «Τι έκανες;» - «Εχασα 100» - «Εγώ έχασα 200» - «Εγώ ήρθα στα λεφτά μου». Γύρω στα τρία χρόνια παίζαμε και δεν θυμάμαι άνθρωπο να πει «Κέρδισα». Ο λόγος ήταν σαφής: με το που θα έλεγε κάποιος «κέρδισα», όλοι θα του την πέφτανε να δώσει δανεικά.

Η κρίση του ευρώ

Η ιστορία λοιπόν με την πόκα του ’60 μου θυμίζει την κρίση του ευρώ. Εμείς και οι Πορτογάλοι είμαστε τελειωμένοι. Οι Ιταλοί και οι Ισπανοί είναι ζορισμένοι. Οι άλλοι είναι της πλάκας, εκτός από τους Γερμανούς, που έχουν κάτι λίγα αλλά δεν φτάνουν. Οι Αγγλοι μείνανε στη λίρα και δεν καθίσανε στο καρέ. Εκτός, όμως, από τα κράτη έχουμε και τα υπόλοιπα.

Ποιος είναι κερδισμένος;

Οι Moody’s και η Standard & Poor’s έχουν βαρεθεί να υποβιβάζουν τράπεζες. Τα χρηματιστήρια φουντάρουν. Ο κόσμος δεν έχει δίφραγκο. Τα Cayenne δεν έχουν βενζίνη. Τα χαλιά της Μοιραράκη δεν έχουν κόμπους. Τα πάντα καταρρέουν, όλοι έχουν μπει μέσα με τα μπούνια και μένει ένα ερώτημα: Σε αυτό το καρέ ποιος είναι κερδισμένος;

Αχρηστα χαρτιά

Ο περί παιγνίων νόμος το λέει: «Για να έχει χάσει κάποιος ένα ποσό, κάποιος άλλος έχει κερδίσει το ίδιο ποσό». Στην ιστορία με την παγκόσμια κρίση, όπως και στην πόκα της δεκαετίας του ’60, εμφανίζονται πολλοί χαμένοι και κανένας κερδισμένος. Εχω την αίσθηση ότι έχουν φλομώσει ο ένας τον άλλον με άχρηστα χαρτιά. Κάτι σαν τα δανεικά της πόκας που όσοι τα έδιναν πίστευαν ότι μια μέρα θα τα πάρουν πίσω και ακόμα τα περιμένουν.

http://www.protothema.gr/