ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΦΗΜΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΝΟΗΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ

Του Δημήτρη Τσίτου
(Συγγραφέας – Σύμβουλος Διαπραγματεύσεων)

Copyright: www.rieas.gr

Στις διάφορες φημολογίες που σύρρονται το τελευταίο χρονικό διάστημα στους χώρους των ειδήσεων και αναλύσεων, εντοπίσαμε ένα κατ εξοχή εφιαλτικό σενάριο.
Ότι, τάχα (;), προς το μήνα Μάϊο του 2012 θα υπάρξει πόλεμος ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και ότι η Ελλάδα θα παραδοθεί για μοίρασμα αμαχητί!

Τέτοιας μορφής κείμενα μπορεί να υπηρετούν διάφορους –σκοτεινούς και δόλιους- σκοπούς αλλά ταυτόχρονα μας δίνουν την ευκαιρία να σκεφτούμε τί έχουν κάνει οι Έλληνες πολιτικοί προκειμένου να διασφαλίσουν τη χώρα από τέτοια ενδεχόμενα.

Εαν οι πολιτικοί μας δεν ήταν «αγράμματοι, άσχετοι και επαρχιώτες στην νοοτροπία» τους, και εάν πραγματικά ενδιαφέρονταν για τον τόπο και όχι για το ατομικό τους συμφέρουν και να χειρίζονται μια «λερναία ύδρα» (το κράτος) προκειμένου να απομυζούν τον λαό φοβερίζοντας τον –και όταν απαιτείται, κατά την κρίση τους, να τον καταβροχθίζουν –, θα είχαν διαβάσει ιστορικά κείμενα και θα είχαν πλουτίσει τις γνώσεις τους από την Βυζαντινή διπλωματία.

Η εξωτερική Βυζαντινή διπλωματία –παρά τα χίλια μύρια μειονεκτήματα του συστήματος εσωτερικής διοίκησης- υπήρξε εξαιρετικά επιτυχής και αποτελεσματική. Το αποτέλεσμα ήταν η διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι που παρουσιάστηκαν ανόητοι και χωριάτες αυτοκράτορες και καλλιέργησαν την σταδιακή διάλυσή της μέχρι την τελική πτώση της.

Ανάμεσα στα διάφορα που εφήρμοσαν οι διπλωμάτες εκείνων των εποχών ήταν και η διασφάλιση των συνόρων του κράτους με τον εξής απλό τρόπο: τοποθετούσαν «μαξιλάρια» αναμεταξύ των πιθανών εχθρών της αυτοκρατορίας. Δηλαδή, αν τους απειλούσε –ή έκριναν ότι θα τους απειλήσει κάποια στιγμή- μια «εν δυνάμει» εχθρική δύναμη, φρόντιζαν ανάμεσα στην δύναμη αυτή και την αυτοκρατορία να δημιουργήσουν μια «ζώνη» την οποία πρώτα θα έπρεπε να κατακτήσουν οι εχθροί ώστε να μπορέσουν να φτάσουν στα σύνορα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Άρα ποτέ δεν αντιμετώπιζαν άμεσο κίνδυνο και είχαν τη δυνατότητα να προετοιμαστούν για τα όσα επρόκειτο να συμβούν. Και φυσικά βοηθούσαν το πριν απ αυτούς «μέτωπο» να αποκρούσει τον εχθρό που θα γινόταν και δικός τους εχθρός!

Από αυτές τις στρατηγικές και τακτικές φαίνεται ότι δεν έχουν διδαχτεί τίποτε οι Έλληνες πολιτικοί.

Στα διάφορα σενάρια πολέμου με την Τουρκία είναι προκαθορισμένοι οι στόχοι του εχθρού. Είναι τα νησιά και η Δυτική Θράκη. Στην μία περίπτωση τα πράγματα είναι πιό εύκολα (Δ. Θράκη) –επειδή γνωρίζουμε ποιοί θα συνταχθούν με ποιούς και στην άλλη λιγότερα εύκολα επειδή πρόκειται για νησιά και η κατάληψή τους παρουσιάζει δυσκολίες (εάν δεν πάρει τις σημαίες ο ... αέρας!).

Ας φανταστούμε λοιπόν μια περίπτωση τέτοιου σεναρίου με βλέψεις τις Τουρκίας στην Δ. Θράκη και τα νησιά. Πως θα μπορούσαμε να τα οχυρώσουμε χωρίς δικά μας μέσα; Να τοποθετήσουμε δηλαδή το περιβόητο «μαξιλάρι» των Βυζαντινών;

Θα τολμούσαν οι Τούρκοι να επιτεθούν ή έστω να τολμήσουν να ονειρευτούν να εισβάλουν σε ένα χώρο όπου θα υπήρχαν ξένες επιχειρήσεις (π.χ. Ρωσσικές, Αμερικανικές, Γερμανικές, Γαλλικές,Ισραηλινές, Αραβικές και άλλες); Αν στη Δ. Θράκη υπήρχαν βιομηχανίες ξένων συμφερόντων –που θα έδιναν δουλειά και σε κόσμο, και όχι να βλέπουμε έναν τόπο ερημωμένο και αφημένο σ αυτούς που αγοράζουν τη γή και που τους ανήκει πλέον; Αν στα νησιά υπήρχαν μονάδες παραγωγής ενέργειας με σύγχρονα συστήματα εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων-που τόσο πολύ λιμπίζονται οι Γερμανοί; Αν –όπου δεί- κατασκευάζονταν από ξένους μονάδες τουρισμού –υψηλού επιπέδου-; κλπ. κλπ

Όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες –και κράτη επιχειρηματίες- δεν θα διασφάλιζαν την περιουσία τους και τις προοπτικές τους να κερδίζουν στο παρόν και το μέλλον; Ποιά χώρα θα τολμούσε να τους απειλήσει όταν θα ήξερε ότι ακόμη και να τολμήσει να σκεφτεί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε πολύ μεγάλο κίνδυνο;

Δεν θα ήταν κακό να «νοικιαστούν» για ένα λογικά μεγάλο χρονικό διάστημα γαίες προκειμένου οι ξένοι να επενδύσουν (στην ουσία να αναλάβουν μιας μορφής άμυνα της πατρίδας μας, ανέξοδα για μας!). Αυτό όμως προϋποθέτει ένα αξιόπιστο και προβλέψιμο κράτος και ένα σύστημα που να μπορεί να πείσει ότι θα υπάρξει συνέπεια και συνέχεια στις συμφωνίες.

Τίποτε από τα παραπάνω δεν έκαναν οι πολιτικοί. Εκείνο που τους διακατέχει είναι η επιδίωξη για ψήφους και το πώς θα μπορέσουν να ξεγελάσουν γηγενείς και αλλοδαπούς με τερτίπια που δεν έχουν διαχρονική –όμως- ισχύ.

Γεγονός είναι, πλέον και με όλα όσα είδαμε να συμβαίνουν, ότι δεν τους ενδιαφέρει η ποιότητα της ζωής του Ελληνικού λαού και η έστω στοιχειώδης αξιοπρέπειά του, αλλά ενεργούν με μια απάνθρωπη και ανάλγητη αλαζονεία με τρόπους και μεθόδους «λερναίας ύδρας» προκειμένου να διατηρούν υπό την κατοχή τους έναν εξαθλιωμένο λαό, αδιαφορώντας –ακόμη- και για την εθνική ακεραιότητα και ανεξαρτησία που τόσο πολύ προβάλουν και ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν να διασφαλίσουν.