Ιστορικό χρέος και τελευταία ευκαιρία για την γενιά του Πολυτεχνείου

Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι μέχρι τώρα μια «χαμένη» γενιά. Για αυτούς που ακολούθησαν τον ανένδοτο του 1-1-4, το αμερικανικό Woodstock, τον γαλλικό Μάη και την Άνοιξη της Πράγας, μιλάω...

Για αυτούς που πέρασαν τη νιότη τους στα πεζοδρόμια και στις καταλήψεις και τα ώριμά τους χρόνια στο Δημόσιο ή με δουλίτσες από το Δημόσιο, με παράνομες συντάξεις, με φαγωμένα ευρωπαϊκά κονδύλια, με τα μεγάλα σπίτια στα βόρεια και βορειοανατολικά προάστια, με δανεικά από τα ίδια τους τα παιδιά που, αλίμονο, αν γίνουν μιμητές τους.

Μιλάω για αυτούς που βρέθηκαν ανάμεσα σε μένα, δηλαδή τον σημερινό 45άρη, και τον πατέρα μου, δηλαδή τους 55άρηδες έως 70άρηδες της εποχής μας, μιλάω για εκείνους που οικοδόμησαν αυτό το άθλιο μεταπολιτευτικό δημιούργημα, το οποίο ξεχαρβαλώνεται τώρα, φέρνοντας τον Ελληνισμό μπροστά σε μια ολέθρια περιπέτεια, στην οποία διακυβεύεται ακόμη και η ύπαρξή του.

Όσο κι αν τους καταδικάζουμε, όσο κι αν τους μεμφόμαστε και τους αναθεματίζουμε, εμείς που κυριολεκτικά πληρώνουμε για τη δική τους «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» πρέπει σήμερα, 38 χρόνια μετά από την ιστορική εκείνη εξέγερση, να τους αναγνωρίζουμε ότι έχουν ακόμη έναν ιστορικό ρόλο να διαδραματίσουν, ένα εθνικό καθήκον να επιτελέσουν.




Κι αυτό δεν είναι άλλο από το να επουλώσουν τις πληγές που οι ίδιοι δημιούργησαν πάνω στο μυριοταλαιπωρημένο σώμα της πατρίδας μας!

Να οδηγήσουν την Ελλάδα έξω από μια από τις χειρότερες κρίσεις της ιστορίας της, στο όνομα των παλιών συντρόφων που έπεσαν εκείνες τις μέρες και που δεν πρόλαβαν να συμβιβαστούν...

Έχει να δώσει η γενιά του Πολυτεχνείου... Αν το καλοσκεφθείτε, αυτή κυβερνά και σήμερα: ο 65άρης Παπαδήμος, οι 60άρηδες Παπανδρέου και Σαμαράς.

Το μέγα ερώτημα είναι, βέβαια, αν μπορούν να ανταποκριθούν στην βαρύτερη ευθύνη που τους έχει αποδώσει η Ιστορία – βαρύτερη ακόμα και από εκείνη της εξέγερσης της 17ης Νοεμβρίου του 1973.

Εγώ, μέσα από την καρδιά μου, δηλώνω – και νομίζω πως εκφράζω την γενιά μου που τώρα δοκιμάζεται και αγωνιά εξαιτίας των δικών τους λαθών – ότι είμαι διατεθειμένος να συνεχίσω στον δρόμο των θυσιών. Ας είναι η δική μου η γενιά αυτή που θα “χαθεί” προκειμένου οι προηγούμενοι, που ακόμη και τώρα παίρνουν τις αποφάσεις, να καταφέρουν να διορθώσουν την καταστροφή που έφεραν.

Αλλά η Ιστορία θα είναι αμείλικτη μαζί τους, αν δεν φανούν συνεπείς στο νέο τους ραντεβού με αυτήν. Και για το μέλλον των δικών τους παιδιών, αλλά και για το μέλλον των δικών μας...

Η τελευταία αυτή ιστορική ευκαιρία είναι και χρέος τους!

http://www.protothema.gr/