ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΑ 86 ΤΟΥ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΟΥΝΤΑΣ.

Οι περισσότεροι τον ήξεραν επειδή «κρατάει µαχαίρι». Εκείνος όµως έχει λάβει µέρος σε ταινίες των πέντε Οσκαρ και σε δύο που πήραν Χρυσή Σφαίρα. Ποτέ όµως δεν περηφανεύτηκε
Παιδί του Λαού ο Νίκος Ξανθόπουλος; Γράψε λάθος. Ο Γιώργος Φούντας ήταν και έτσι θα µείνει στην καρδιά µου. Μακριά από εύκολα δάκρυα. Σεµνός, χαµηλόφωνος, ντόµπρος και αφοσιωµένος οικογενειάρχης. Γεννηµένος το 1924, ο παίδαρος που έλειωνε θηλυκές καρδιές τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60, έµεινε µε την ίδια γυναίκα – τη (χορεύτρια) Χρυσούλα Ζώκα µε τις απίστευτες γάµπες – από το 1954, δηλαδή 56 χρόνια. Σας είπα... Απίστευτος.

Υστερα από τις θρυλικές εµφανίσεις του στη «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη (1955), «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασσέν (1960), «Τα κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη (1961)

και το «Αµέρικα, Αµέρικα» του Ηλία Καζάν (1963), βροχή ήταν οι προτάσεις από ξένες παραγωγές. «Ρε Γιώργο» του λέγανε «µάθε επιτέλους αγγλικά να κάνεις καριέρα στην Αµερική». Τρελός ήταν. Το µόνο που επιθυµούσε η καρδούλα του ήταν η γυναίκα του, το αγόρι του, οι φίλοι και λίγο κρασί σε κάποια ταβέρνα της γειτονιάς! Εχουµε και λέµε λοιπόν. Τρία Οσκαρ ο «Ζορµπάς». Ενα το «Ποτέ την Κυριακή», ένα το «Αµέρικα, Αµέρικα», υποψήφια καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής τα «Φανάρια», Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης η «Στέλλα». Το ίδιο και το «Κορίτσι µε τα µαύρα». Εχουµε ακόµα και λέµε, ηθοποιός µε σκηνοθέτες πολλών αστέρων: Ντασσέν, Κακογιάννης, Καζάν, Κούνδουρος, Γεωργιάδης, Γλυκοφρύδης. Λεβεντόπαιδο µε τα όλα του. Το 1973 σε µια τηλεοπτική σειρά µε τον τίτλο «Η Κατοχή» παίζει µαζί µε τους Κουρτ Γιούργκενς, Μαρία Σελ και Κλάους Κίνσκι. Ολοι γερµανόφωνοι.

Υστερα από µερικά επεισόδια, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει. «∆εν µπορούσα να παίζω σε ένα σίριαλ που δείχνει Γερµανούς να σώζουν Ελληνόπουλα στην Κατοχή». Τόσο ήταν το ανάστηµα του Φούντα. Από το Μαύρο Λιθάρι της Παρνασσίδας.

Του 1925. Σπουδάζει θέατρο στο Ωδείο Αθηνών, µε δάσκαλο τον Αιµίλιο Βεάκη. Παίζει στους θιάσους της Κατερίνας και της Καλουτά. Οµως το σινεµά τον κερδίζει και έτσι το θέατρο προς το παρόν το εγκαταλείπει. Θα επιστρέψει αργότερα. «Πρέπει να βάλω ένσηµα, να κερδίσω µια αξιοπρεπή σύνταξη». Πρώτη του κινηµατογραφική εµφάνιση στη «Νεκρή Πολιτεία» του Φρίξου Ηλιάδη, το 1951. Αν και στο Ιντερνετ αναφέρεται ότι συµµετείχε και στα «Χειροκροτήµατα» του Γιώργου Τζαβέλλα το 1944 για τον Αττίκ µε Ζινέτ Λακάζ, Χορν, Αλεξανδράκη. Τελευταία του εµφάνιση το 1993 στο τηλεοπτικό «Γόβα στιλέτο». Τελευταία του κινηµατογραφική στο «Κορίτσι της Μάνης» µε την Αντζελα Γκερέκου του 1986. Με δύο (ελληνικά) βραβεία ερµηνείας. Το πρώτο «Με τη λάµψη στα µάτια» (1966) του Πάνου Γλυκοφρύδη. Με Ανέστη Βλάχο, Γιάννη Φέρτη, Ξένια Καλογεροπούλου, Λαυρέντη ∆ιανέλλο και Ζώρα Τσάπελη. Το δεύτερο «Πυρετός στην άσφαλτο» του Ντίνου ∆ηµόπουλου σε σενάριο Νίκου Φώσκολου µε Τζένη Ρουσσέα, Νόρα Βαλσάµη, Φαίδωνα Γεωργίτση.
Πάνω απ όλα όµως, το ήθος του. Απόδειξη; Κανείς δεν έχει κάτι κακό να πει για τον Φούντα. Φανταστείτε, ο εραστής που κρατάει µαχαίρι και «µαχαιρώνει» τη Μελίνα Μερκούρη στην αλησµόνητη «Στέλλα» ουδέποτε ήθελε να παίζει ρόλους bad guy. Τον στενοχωρούσε. Μερικές φορές δεν το άντεχε. Ταγµένος, από την ψυχούλα του, για το δίκιο, το καλό, την αξιοπρέπεια, για την Ελλάδα ρε γαµώτο. Πάντα το έλεγε. Και κάθε φορά, όταν πριν από είκοσι χρόνια τον έβλεπα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, χεράκι χεράκι µε τη Χρυσούλα, πάντα από το στόµα του έβγαιναν λόγια γεµάτα ελπίδες για τα νιάτα! Να πω την αλήθεια, δεν σενοχωρήθηκα τόσο για την απουσία του. Εφυγε πλήρης ηµερών και µακάρι πολλοί εξ ηµών να καταφέρουµε το προσδόκιµο του Γιώργου. Ενα πράγµα µε πληγώνει. ∆εν είναι ο Γιώργος, είναι αυτή η σπάνια ράτσα του αληθινού έλληνα λεβέντη που αργοπεθαίνει!

Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 11 το πρωί από το Α΄ Νεκροταφείο

taneaonline